|
با ترویج فرهنگ اخراجی گری در دوره ای از تاریخ سیاسی کشور، این ذهنیت در مردم ایجاد شد که اصولگرایی، نوعی افراط و تحجر است و دامنه ی تساهل و تسامح در قبول انسانهای لاابالی و کم بینش در دین ، باید به حدی باز شود که آنها را در «مقام» ها نیز جا دهند ؛ زیرا جبهه روی شاخ آنها می چرخد و هرچه حماسه و ازخودگذشتگی است ، مرهون قدم همین اخراجیها در اریکه قدرت است!
نتیجه گسترش این فرهنگ را هم دیدیم! امروز در عرصه سیاست چه نوع تساهل و تسامحی رایج است و چگونه اصولگرایان به تحجر و عقب ماندگی متهم شده اند!
در برابر این موج تبلیغاتی ( که شبیه دعواهای «عملیاتی- پذیرشی» در ابتدای تشکیل سپاه پاسداران است) ناگهان فیلمی آمده به نام «کتاب قانون» که ما را به ایمان بعد از اسلام دعوت می کند. از ما «عمل» اصولگرایانه می خواهد ، نه ادعا یش را! چالشی که در قلبت می اندازد تو را رها نمی کند که آیا ما براستی مسلمانیم؟ دیگران (نه فقط مسیحی تازه مسلمان شده؛ که حتی مسیحیان مسلمان نشده) رفتاری مسلمانانه تر از ما دارند و به حقیقت دین و ایمان نزدیکترند!
غیبت، تهمت، عیبجویی، ریاکاری و دورویی، دروغ، کم فروشی، هزینه های بیجا از بیت المال، نگاه حرام، کاهل نمازی، قدرناشناسی، خیانت چشم، قشری گری، مهجوربودن قرآن در بین ما ووو.... با ذره بین هنر درشت نمایی شده اند تا من و تو آن را خوب ببینیم . همه بازیگران هم یک نفرند تا من و تو همه را از چشم «خودمان»؛ بله همین خودمان! ببینیم و این رفتارهای خطارا در دیگران جستجو نکنیم!
حتما « کتاب قانون» را روی پرده سینما ببینید! و یک نسخه هم بخرید تا گهگاه دوباره ببینیدش!
| 
:جستجو
